Samotność wydziera z mej duszy
Radość mego życia
Szczęście te na co dzień spotykane
Smutna i durna
Moja ścieżka życia
Sama jednak w tłumie
Sama wśród znajomych
Sama blisko Ciebie
Udając że daję sobie radę
Uśmiechając się do koła
Idę naprzód
Oszukując siebie…

...
gdybym tylko mogła
gdybym tak umiała
zmienić to co już się stało
wrócić bieg płynącej rzeki
szkło stłuczone móc poskładać
i naprawić co zepsute
poukładać znów na nowo
życie swe w pył rozsypane

Koniec może być początkiem
początek – końcem.
Nigdy nie wiadomo
co się wydarzy…
Za zakrętem czeka…
śmierć?
życie?
Częściej może łzy.
My codziennie odkrywamy
jakąś część tej tajemnicy
tę, która dana nam jest
do odkrywania….

Niebo czerwienią zasnute
jak łzy z mej pamięci
czerwone spadają na papier
i piszę moją opowieść
trudną i durną
czasem piękną, czasem chmurną
lecz moją jedyną
jak dla mnie najlepszą

To co mnie otacza, co się dzieje wokół i w środku troszkę nieudolnie zostało zapisane w mój własny dziwny sposób.

Każda moja myśl
Każdy mój poranek
Każdy wieczór ciemny
CIEBIE pragną
Nieprzerwanie, coraz mocniej
-pożądają
Krzyczę _ ale cicho
Tak by krzyku nikt nie słyszał
By zostało to ukryte
By świat się nie dowiedział